yemin>>ความรักที่ถูกเติมเต็ม

ข้อมูลเบื้องต้น

ขอให้สนุกกับการอ่านนะจ๊ะ

อย่าลืมเม้นๆๆๆๆ

รีเควสตัวละครก็ได้นะ

เนื้อเรื่อง

                ถ้าความรักของฉันมันไร้ค่าขนาดนั้น….นายก็ปล่อยฉันไปสิ

 

 

 

 

            อย่าเก็บฉันไว้ อย่าทำให้ฉันปวดใจไปมากกว่านี้เลย

 

 

 

 

               

 

 

                หลายครั้งที่ฉันรู้สึกท้อแท้ รู้สึกอ่อนใจ ความรักที่ฉันมีให้มันไม่ได้ซึมซับไปในหัวใจสีดำของนายเลยใช่ไหม? อยากจะมาก็มาอยากจะไปก็ไป สำหรับนายฉันเป็นแค่ตุ๊กตาไร้ชีวิตตัวหนึ่งหรือไง?

                …..พอแล้ว…..ไม่เอาอีกแล้ว พอกันที

                ความรักของฉันมันจบลงแล้ว เลิกกันซักที….

                

 

            ‘ฉันจะออกไปจากชีวิตนาย’

            ข้อความในกระดาษโน้ตใบเล็กทำให้เยซองเอียงคอสงสัยเล็กน้อยแต่ไม่นานเขาก็ขยำมันทิ้งไป เดินไปดื่มน้ำในตู้เย็นไม่สนใจกระดาษโน้ตแผ่นนั้นซักนิดในใจของเขาคิดแค่ว่า

                ‘ไปไม่ไหวเดี๋ยวก็กลับมาเอง’

 

                ….ไม่แปลกใจหรือตกใจสักนิดกับข้อความที่ซองมินเขียนไว้…..ก็มันหลายครั้งแล้วนี่…แต่สุดท้ายซองมินก็ต้องกลับมาตายรังที่เขาอยู่ดี

 

                ร่างสูงเดินไปเปิดโทรทัศน์ดูอย่างสบายใจโดยไม่ได้สังเกตข้าวของภายในบ้านเลยว่าตอนนี้….มันไม่มีของของซองมินหลงเหลืออยู่แม้แต่ชิ้นเดียว

               

 

 

 

            หลังจากนั้นเจ็ดวัน คนที่เยซองคิดว่าเดี๋ยวกลับมาก็ยังไม่กลับ เยซองขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปมสงสัย…..แต่ก่อนซองมินไปได้ไม่เกินสามวันก็กลับมา หรือว่าคราวนี้เอาจริง ไม่ว่ากี่ครั้งที่เยซองโทรหาซองมินแต่อีกฝ่ายก็ไม่ยอมรับบางทีตัดสายทิ้งไปมันทำให้เยซองเริ่มโกรธและคิดที่จะตามหา

 

                …..ถ้าไม่มีซองมิน เขาคงอยู่ไม่ได้

 

                …..ไม่เคยดูแล

            ใช่ เขาไม่เคยเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ถามว่ากินข้าวหรือยัง คำง่ายๆนี้ก็ไม่เคยหลุดออกจากปาก เขารู้ว่ามันทำให้ซองมินน้อยใจ หลายครั้งที่ซองมินทะเลาะกับเขาแล้วบอกกับเขาว่า ‘นายไม่เคยเข้าใจฉันเลย’ ทุกครั้งที่ทะเลาะกันซองมินมักร้องไห้เสมอ และเยซองมักจะเฉยชาเหมือนไม่รู้สึกผิด ทำเมินเฉยและเดินหนีออกจากห้องไปพร้อมกับเสียงปิดประตูดัง ’ปัง’

 

                …..ใช่ว่าเขาจะไม่เสียใจ ใช่ว่าจะไม่รู้สึกผิด เห็นน้ำตาของซองมินตัวเองก็อยากร้องไห้เหมือนกัน

                เพียงแต่ว่า มันร้องไม่ออก

                …..ใช่ว่าไม่อยากอยู่ใกล้ ใช่ว่าทิ้งขว้าง

                เพียงแต่เขาแสดงความรู้สึกออกมาไม่เก่ง สมองมักสั่งให้ทำอีกอย่างทั้งที่ใจอยากทำอีกอย่าง

 

                ที่สำคัญ

 

                เยซองไม่เคยบอกรักซองมินเลย

 

                คงสมแล้วที่ซองมินเคยพูดว่า ‘คนรักปะสาอะไร’

 

            ถ้าเขาตามหาซองมินแล้วบอกว่า ‘รัก’ ซองมินจะกลับมารักเขาเหมือนเดิมหรือเปล่า จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไหม?

 

 

 

            ....................

            ……………

            ……….

            …..     

            .

 

 

 

 

                แม้บอกใจแล้วว่าจะออกไปจากชีวิตของเยซอง แต่เมื่อรู้ว่าคนที่รักไม่ออกมาตามหาก็เริ่มน้อยใจ เยซองไม่เคยรักเขาเลย….ป่านนี้คงนอนสบายใจอยู่ที่บ้าน ถึงซองมินจะออกจากที่นั่นมาแล้วเขาก็ยังเทียวไปดูที่นั่นอยู่เรื่อยทั้งที่รู้ดีว่าถึงไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น เขาได้แต่แอบหวังให้เยซองเดินออกมาเจอเขาแล้วขอร้องให้เขากลับไปอยู่กับตัวเองแต่ก็ไม่มีวันนั้นเสียที

 

                …..เยซองลืมเขาแล้วจริงๆ

 

                ร่างบางหมุนตัวกลับอย่างหมดหวังแต่ทันใดนั้นเยซองก็เปิดประตูออกมาพอดี

                “ซองมิน”

                เสียงเรียกดังขึ้นจากข้างหลัง ซองมินหันไปมองตามเสียงเรียกเมื่อเห็นเยซองน้ำตาก็พาลจะไหล ไม่รู้ว่าดี

ใจหรือเสียใจกันแน่

                “กลับมาแล้วหรอ”

                “ฉันแค่จะมาเอาของที่ลืมไว้”

                “งั้นก็เข้าไปเอาสิ”

                พูดเสียงเรียบเหมือนไม่สนใจ ซองมินกลั้นน้ำตาไว้มองหน้าเยซองที่ไม่รู้สึกอะไรก่อนที่จะเดินสวนเข้า

ไปในบ้านโดยไม่เห็นรอยยิ้มของเยซองเลย…ไม่รู้สึกเสียใจบ้างเลยหรือไงนะ

                ที่จริงข้าวของถูกขนไปหมดแล้วแต่ก็พูดไปอย่างนั้น ซองมินนั่งลงที่โซฟาตัวยาวแล้วตั้งใจมองไปรอบบ้าน

                …..เพราะวันนี้จะเป็นวันสุดท้ายที่เขาจะเห็นที่นี่ การกระทำของเยซองทำให้เขามั่นใจว่าที่ผ่านมามันก็แค่ผ่านไปเยซองไม่ได้รักเขาเลย

                “ไหนล่ะของ เดี๋ยวจะช่วยขน”

                พูดพลางโน้มตัวไปพิงขอบประตู ซองมินไม่รู้จะทำอย่างไรเลยได้แต่นั่งเงียบไม่พูดโต้ตอบ ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบแต่ไม่นานเยซองก็เปิดปากพูดขึ้นก่อน

                “ไม่ได้ลืมอะไรไว้สินะ ไง…จะกลับมาอยู่ตอนไหนล่ะ”

                “บ้านอย่างนี้ฉันไม่อยากกลับมาอยู่หรอก”

                “บ้านยังไง บ้านที่มีฉันน่ะหรอ”

                “ใช่! บ้านที่มีคนอย่างนายฉันไม่อยากมาอยู่หรอก!”

                ซองมินเริ่มตวาดน้ำตาคลอเบ้าแต่เยซองกลับเฉยเมยทำไม่รู้ไม่ใส่ใจ

                “งั้นมาทำไม”

                          “……”

                คำถามของเยซองทำเอาซองมินถึงกับน้ำตาร่วง นายเฉยเมยกับฉันได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ ไม่ได้สนใจเลยใช่ไหมกับความรู้สึกของฉัน

                ทั้งที่อยากจะพูดคำที่ดีกว่านี้ แต่เยซองก็ไม่สามารถบังคับปากได้ทั้งที่จริงๆแล้วอยากจะพูดว่า ‘กลับมาอยู่ด้วยกันเถอะ’ ทำไมถึงเป็นอย่างนั้น

                “นายมันไร้หัวใจ ไม่รู้จริงๆหรือแกล้งโง่กันแน่”

                “….”

                พูดไปน้ำตาก็ไหลไป แต่ช่างมันเขาไม่แคร์ขนาดเยซองที่เห็นเขาร้องไห้ยังไม่รู้สึกผิดเลย

                “เคยเป็นห่วงฉันบ้างไหม”

                “…..”

                “เคยคิดบ้างหรือเปล่าว่าฉันจะเป็นยังไงฉันจะไปอยู่ที่ไหน”

                “…..”

                “เคยเห็นฉันมีค่าบ้างไหม”

                           “…..”

                “แล้วนาย….เคยรักฉันบ้างหรือเปล่า”

                “ใช่สิ ฉันน่ะดีแต่ทำให้นายเสียใจ ทิ้งขว้างนาย ไม่เคยสนใจนาย เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับนายฉันก็จำไม่ได้ทั้งนั้นแหละ ฉันมันไร้หัวใจ ฉันมันโง่ ไม่เคยแม้แต่จะคิดว่านายจะไปอยู่ไหนอยู่ยังไง ไม่แม้แต่จะเห็นค่านายสักนิดชอบทำให้นายร้องไห้แล้วไม่เคยขอโทษ ฉันเลวนักใช่ไหม”

                           “…..”

            พอเยซองเปิดปากพูดซองมินก็เงียบลงและตั้งใจฟังอีกฝ่าย เยซองเดินเข้ามาหาซองมินเขาใช้สายตาที่ว่างเปล่ามองอีกฝ่ายโดยที่รู้ว่าซองมินต้องปวดใจมากขนาดไหนแต่เขาก็ทำเพราะตอนนี้เขาก็กำลังปวดใจมากไม่แพ้กัน เขาใช้สองมือประคองหน้าซองมินให้เงยขึ้นช้าๆ

                “มองตาฉันสิ สบตาฉัน ไม่ว่ายังไงนายก็ดูไม่ออกใช่ไหมว่าฉันรู้สึกยังไง”

                 เยซองค่อยๆเช็ดน้ำตาของซองมินอย่างทะนุถนอมทำให้คนตัวเล็กเริ่มสับสนเมื่อเยซองไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน ดวงตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึกเริ่มแสดงออกถึงความรู้สึกผิด ซองมินสบตานั้นไม่กระพริบ น้ำตาไหลลงมาอีกครั้ง

                “นายจะกลับมาหาฉันได้ไหม ถ้าฉันจะทำตัวให้ดีขึ้นจะสนใจจะดูแลนาย”

                จะกลับมาได้ไหม ถ้าฉันจะไม่เป็นเหมือนแต่ก่อนจะไม่ทำให้นายเสียใจ….

                “‘ขอโทษ’กับการกระทำที่ชั่วร้าย แต่ฉันเป็นอย่างนั้นจริงๆฉันแสดงความรู้สึกของฉันไม่เก่งเลยทำให้นายไม่พอใจแต่ต่อไปจะปรับตัวเอง…..กลับมาหาฉันเถอะนะ อยากให้นายรู้ว่าฉันอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีนาย ถ้าขาดนายไปฉันก็ไม่รู้ว่าฉันจะอยู่ยังไง….มีเรื่องหนึ่งที่นายยังไม่เคยรู้”

                          “…..”

                         “ฉันรักนายนะซองมิน กลับมาหาฉันเถอะ”

                ไม่พูดเปล่า เยซองโน้มตัวกอดซองมินด้วยความคิดถึงและโหยหาซองมินเองก็เช่นกัน เขาเข้าใจกระจ่างว่าที่จริงมันเป็นอย่างไร กอดครั้งแรกของเยซองกับเขา คำขอโทษและคำบอกรักคำแรกที่ออกมาจากปากเยซอง เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ไม่ใช่ว่าเยซองจะไม่เข้าใจเขาแต่เป็นเขาต่างหากที่ไม่เข้าใจเยซอง ว่าที่จริงเยซองเป็นคนยังไง เขาผิดเอง

                “ฉันสัญญาว่าจะไม่ไปจากนาย เยซอง ฉันรักนายนะ”

                “ขอบคุณ”

 

 

                ความรักที่ขมขื่นกำลังเริ่มต้นที่จะเป็นรักที่อบอุ่น เราจะเดินไปด้วยกันนายอย่าปล่อยมือฉันนะเยซอง

 

 

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

จบแล้ว เป็นไงบ้างสนุกมั๊ย

เป็นอีกเรื่องที่แต่งเสร็จ กำลังเตรียมเรื่องใหม่อยู่อ่ะแต่ยังไม่รู้เลยว่าจะเอาคู่ใคร

ยังไงก็ช่วยๆรีเควสมาหน่อยละกันน้า